اشعار شب و روز تاسوعا

چقدر غصه و غم خوردم از این غم که نشد!
آمدم آب به خیمه برسانم که نشد

تیرِنامرد اگر مانع این مشک نبود ...
می شد این آب شود چشمه ی زمزم که نشد

حیف شد چیز زیادی به حرم راه نبود
سعی کردم بدنم را بکشانم که نشد

تا دو دستم به بدن بود علم بر پا بود
خواستم حفظ شود هیبت پرچم که نشد

سعی کردم که نیفتم ز روی اسب ولی
ضربه آنقدر شتابان زد و محکم که نشد

گفتم این لحظه ی آخر که در آغوش تو ام
لا اقل روی تو را سیر ببینم که نشد

هر دو دستم، سر و چشمم، به فدای سرِ تو
هر چه آمد به سرم نصف شما هم که نشد

بگو از من به رقیه که حلالم بکند
آمدم آب به خیمه برسانم که نشد

*******************
      ماه من تو کجا و خاک کجا؟
      آسمان را سپرده ای به زمین
      خوب شد زینبم نبود و ندید
      با چه وضعی تو خورده ای به زمین
      **
      با زمین خوردنت من افتادم
      خواهرم بین خیمه ها افتاد
      یکی از دست های تو اینجاست
      بگو آن دیگری کجا افتاد؟
      **
      این همه سال منتظر بودم
      بشنوم یک برادر از آن لب
      گفتی اما چگونه ؟شکر ،ولی
      حسرتش ماند بر دل زینب
      **
      با چه رویی به خیمه برگردم
      چه بگویم جواب طفلان را
      تا برایت دعا کنند دیدم
      جمع کرده رباب طفلان را
      **
      با چه رویی حرم روم وقتی
      پیکرت را نمی برم عباس
      بعد تو وای بر دل زینب
      بعد تو وای بر حرم عباس
      **
      ترسم از غارت تو و خیمه ست
      این جماعت ز حرص لبریز اند
      نروم ، میروند سمت خیام
      بروم بر سر تو میریزند
      **
      غارتش را شروع کرده عدو
      آن که این مشک پاره را ببرد
      با چه وضعی غروب از خیمه
      معجر و گوشواره را ببرد

      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

      ***********************


      ای وای سایه ی سرم ازدست میرود
      پشت و پناه دخترم از دست میرود

      بی تکیه گاه می شوم و میخورم زمین
      یک کوه دربرابرم از دست میرود

      او یک تنه تمام بنی هاشم من است
      با این حساب لشگرم از دست میرود

      دارم برای غارتم آماده میشوم
      ای وای من برادرم از دست میرود

      این ضربه ی عمود ، عمود مرا کشید
      از این به بعد این حرم از دست میرود

      نزدیک میشوند به خیمه نگاه کن
      دارد غرور خواهرم از دست میرود

      علی اکبر لطیفیان

      ***********************


      بین سرها همه گشتیم و سری پیدا شد
      حرف مردی شد و صاحب جگری پیدا شد
      میکشیدند رخش را هنری پیدا شد
      تا که خورشید بسوزد قمری پیدا شد

      از ازل خاک درش هر که جگر داشته شد
      بیرق رایت العباس برافراشته شد

      فهم ایجاد نفهمید ملاقاتش را
      به خدا تا نفس صبح مناجاتش را
      ابر لطف است ببینید عنایاتش را
      کیست اینجا نگرفته همه حاجاتش را

      چه شکوهی چه شهودی چه شتابی دارد
      خوش بحال دل زینب چه رکابی دارد

      به علی رفته رسیده جگر شیر دَرَد
      زهره ها را همه با نعره تکبیر دَرَد
      سینه ی کوه به یک ضربه ی شمشیر دَرَد
      باد تیغش زرهِ خصم زمین گیر دَرَد

      دشمن انداخته بین یلان شوری را
      یاد داده به همه رسم سلحشوری را

      رفتی و پشت سرت اشک حرم در آمد
      رفتی و پشت سرت چند قدم خواهر آمد
      خبر از تو که نشد گریه ی اصغر آمد
      باز با گریه بر او گریه مادر آمد

      پیش گهواره نشسته است عروس زهرا
      دختری گفت که باباست ولی واویلا

      تو زمین خوردی و جرات به حرامی آمد
      تو زمین خوردی و سرنیزه ی شامی آمد
      پشت هم ضربه ی شان بر سر ما می آمد
      تو زمین خوردی و با ناله پیامی آمد

      پدرم از نجف آمد تو هم از خیمه بیا
      مادرت آمده با قدّ خم از خیمه بیا

      چقدر پیکر تو پیکر تو پر دارد
      بین ابروی تو سخت است ترک بر دارد
      بعد تو خاک ، یتیمم روی معجر دارد
      آخر آن خیمه ی تنها شده دختر دارد

      خوب پیداست که چشم تو چرا شرمنده است
      وای بر من که گلویت به تکانی بند است

      من نبودم که تو را با زدندت می بردند
      رسمشان است به غارت بدنت می بردند
      نیزه در کتف فرو کرده تنت می بردند
      نه فقط خود زره پیروهنت می بردند

      رسمشان است که با نیزه بلندت بکنند
      یا سنان است که با نیزه بلندت بکنند

      تا سرت از سر نیزه به تکانی افتاد
      پیش چشمان یتیمی به میانی افتاد
      چشم زینب با قد کمانی افتاد
      کار ما بی تو به این هرزه زبانی افتاد

      کاش محکم تر از این خوب سرت می بستند
      تا خجالت نکشی چشم ترت می بستند

      حسن لطفی

      ***********************


      یک مشک ، یک غیرت که از آن روبرو آمد
      طفلی صدا زد بچه ها گویا عمو آمد

      باید به استقبال آب و آبرویش رفت
      وقتی عمو از جنگ آب و آبرو آمد

      ای بچه ها اول عمو تشنه است، پس باید
      اول بنوشد آب، وقتی که سبو آمد

      شش ماهه را دور سرش باید بگردانیم
      وقتی که بر رخسار اصغر رنگ و رو آمد

      دیگر عمو را بعد ازاین سقا نمی خوانیم
      دیدید خواندیم و چه اشکی از عمو آمد

      نذر عمو این گوشوارها ، النگوها
      باید به دستش داد ، وقتی دست او آمد
      **
      حالا زمین کربلا چشمان تر دارد
      حالا پس از این خیمه های دربه در دارد

      دستان او را از سر زینب بُریدند
      حالا بگو که خیمه آیا بال و پر دارد؟

      عباس را از علقمه آقا نیاورده
      آوردنش تا خیمه گویا دردسر دارد

      حتی زجسم إرباً إربای علی اکبر
      جسمی زهم پاشیده و آشفته تر دارد

      در پیش چشمان حسین ای قوم نگذارید
      هر نیزه ای یک تکه از عباس بردارد

      دارد لباسش را به غارت می برد این قوم
      حالا دگر ام البنین حالی دگر دارد

      رحمان نوازنی

     ***********************


      آب ميخواهد چه كار؟ آب آورش را پس دهيد
      آي مردم ! زود عموي دخترش را پس دهيد

      دست هايش را چرا در زير پا انداختيد؟
      زودتر آن سايه بان خواهرش را پس دهيد

      لشگر ِ بي آبرو ، اين آبرو ريزي بس است
      مشك ، يعني آبروي مادرش را پس دهيد

      گم شده اعضاي او از ضربه ي سختِ عمود
      خاكهايِ علقمه چشم ترش را پس دهيد

      دستمالي بود تا سر را به هم نزديك كرد
      لااقل عمامه ي رويِ سرش را پس دهيد

      آن شبي كه ميدود در بين صحرا دخترش
      آبروداري كنيد و معجرش را پس دهيد

      آه ميبيند نگاهِ مادري در خيمه ها...
      كم پريشانش كنيد و اصغرش را پس دهيد

      علي اكبر لطيفيان

  ***********************


      آسمان پیش نگاه تر من می لرزد
      تو زمین می خوری و پیکر من می لرزد

      خبرت را به سوی خیمه هراسان بردند
      خیمه از حال دل مضطر من می لرزد

      دست من نیست کنار تو زمین می افتم
      زانویم از غم آب آور من می لرزد

      تیر در چشم تو چون خورد سپاهم آشفت
      صف مژگان تو نه لشکر من می لرزد

      چون عطش شعله کشد لرزه به تن می افتد
      بین گهواره علی اصغر من می لرزد

      بعد تو دست حرامی به حرم باز شده
      بی سبب نیست تن دختر من می لرزد

      دشمن از کشتن تو فکر جسارت کرده
      رفتی و بی تو دل خواهر من می لرزد

      برگرفته از سایت دوستداران حاج منصور

   ***********************


      گر نخیزی تو زجا ، کار ِحسین سخت تر است
      نگران حرمم ، آبرویم در خطر است

      قامتِ خم شده را هر که ببیند گوید:
      بی علمدار شده ، دستِ حسین بر کمر است

      داغ اکبر رمق از زانوی من بُرد ولی
      بی برادر شدن از داغ پسر سخت تر است

      دست از جنگ کشیدند و به من میخندند
      تو که باشی به بَرَم باز دلم گرم تر است

      نیزه زار آمده ام یا تو پُر از نیزه شدی
      چو ملائک بدنت پُر شده از بال و پر است

      پیش ِ من با سر مُنشَق شده تعظیم نکن
      که خدا هم ز وفاداری تو با خبر است

      علقمه پر شده از عطر ِ گل ِ یاس ، بگو
      مادرم بوده کنارت که حسین بی خبر است

      به تو از فاصله ی یک قدمی تیر زدند
      قد و بالایِ رَسا هم سببِ دردسر است

      اصغر از هلهله کردن بدنش میلرزد
      گر بداند که تو هستی کمی آرام تر است

      تیر باران که شدی یادِ حسن افتادم
      دستت افتاده ز تن ، فرق تو شق القمر است

      وعده ی ما به نوک نیزه به هر شهر و دیار
      که به دنبال سرت خواهرمان رهسپر است

      سعيد خرازي

      ***********************



      همین که نام بلندش کنار من پیچید
      میان هر دو جهان اعتبار من پیچید

      شهاب هر چه رها شد به جان خویش خرید
      ز بس که ماه حرم در مدار من پیچید

      قرار بود خرابش کند امان نامه
      چه لحظه ها به خودش در کنار من پیچید

      همین که رفت، نشستم به روی دست زدم
      خدا به خیر کند! کار و بار من پیچید

      دخیل طفل رباب مرا نشانه گرفت
      همین که تیر به مشک نگار من پیچید

      سرش که ریخت سر شانه اش، به دنبالش...
      صدای گریه ی بی اختیار من پیچید

      سر عمود سرش را به هر طرف می برد
      ز بس که رفت و به گیسوی یار من پیچید

      گه فرود که برگشت، علتش این بود
      رکاب اسب به پای سوار من پیچید

      کنار علقمه وقتی روی زمین افتاد
      صداش بیشتر از انتظار من پیچید

      شکستنش کمرم را شکست و جار زدند
      قدم، قدم، خبر انکسار من پیچید

      علی اکبر لطیفیان

     ***********************


      پایش ستون خیمه ی هفت آسمان بوده است
      دستش همیشه دستگیر این و آن بوده است

      اطراف خیمه رد پاهایی از او مانده است
      چندین شبانه روز حتما پاسبان بوده است

      این رد پاها، رد پای شخص عادی نیست
      این شخص معلوم است خیلی پهلوان بوده است

      هر جا که رفته رد پای کودکی هم هست
      این پهلوان پیداست خیلی مهربان بوده است

      اما نمیدانم چرا این آدم عاشق
      هر جا که او رفته است تیری در کمان بوده است

      هرگز موافق نیستم او تشنه هم بوده است
      این ساقی عطشان خودش آب روان بوده است

      اینکه چگونه مشک را از آب پر کرده است
      دیگر بماند؛ این خودش یک داستان بوده است

      از طرز آب ریخته بر رد پای او
      پیداست مشکش یک زمانی بر دهان بوده است

      یک مادری هم این طرف ها آمده حتما
      این مادر انگاری که خیلی هم جوان بوده است

      یک نامه ی کوفی میان دشت پیدا شد
      در متن نامه آمده او در امان بوده است

      نادر حسینی

      ***********************

      من آب را وقتی فراهم کرده بودم
      دل را تهی از ماتم و غم کرده بودم

      قبل از زمانی که بریزد آبرویم
       نذرش همه دار و ندارم کرده بودم

      آقا اگر در دستهایم بود شمشیر
       من شرّشان را از سرت کم کرده بودم

      دست مرا بستی تو با حرفت وگرنه...
      حیوان صفتها را من آدم کرده بودم

      فرصت اگر من داشتم با رخصت از تو
      دنیای آنها را جهنم کرده بودم

      چیز عجیبی نیست چشمم را دریدند
      این صحنه را قبلاً مجسم کرده بودم

      با ضربۀ گرزی سرم پاشید از هم
      وقتی برای مشک سر خم کرده بودم

      تیری سه شعبه زحمت من را هدر داد
      با اینکه مشکی پُر فراهم کرده بودم

      محسن مهدوی

     ***********************



      آب شرمنده ی لبت عباس
      تشنگی مُرد از خجالت تو
      مرد و مردانگی برای ابد
      رفت زیر بلیط غیرت تو
      **
       به ازاین باش با بَدان؛انگار
      باب حاجات بهتر از مایی
      جمله ام از حسادت است آقا
      بیشتر مال ارمنی هایی
      **
      آبرودار آسمان هایی
      مهربان ِعشیره ی احساس
      در شکوه مقامت آوردند :
      رَحِم الله عَمی العباس
      **
      عشق مدیون جان فشانی هات
      معرفت از ازل گرفتارت
      شیر ام البنین حلالت باد
      تا قیامت ادب بدهکارت
      **
      پدر مشک های دلواپس
      ساقی بی شراب و پیمانه
      دختری منتظر نشسته؛ بیا
      حُرمت قول های مردانه
      **
      کوری چشم حرمله برخیز
      یاعلی! شاه لشگرش پاشید
      غیرت الله! خواهرت زینب
      خاک غم روی معجرش پاشید
      **
      یا علی! شاه بی علمداراست
      چند متری شیب گودال است
      پای دشمن به خیمه ها وا شد
      این صداها؛ فغان خلخال است
      **
      من بمیرم که هرکس و ناکس
      روی تو تیغ می کشد عباس
      دست هایت چه نعمتی بودند
      چادری جیغ می کشد عباس

      وحید قاسمی

      ***********************


      خدا كند كه كسي تير اينچنين نخورد
      بدون دست به يك لشگرِ لعين نخورد

      سه شعبه تا كه رها شد نشستم و گفتم
      خدا كند كه به آن چشم ِ نازنين نخورد

      بدونِ دستْ كسي كه تنش پُر از تير است
      خدا كند ز بلندي فقط زمين نخورد

      كنار ِ پيكرت افتاده استخوانِ سرت
      خدا كند كه كسي گُرز ِ آهنين نخورد

      به رويِ دست زدم تا كه دادمت از دست
      بدونِ تو كه كسي آب بعد از اين نخورد

      رضا قربانی

      ***********************



      خوردی زمین و حیثیت لشکرم شکست
      اصلی ترین ستون خیام حرم شکست

      فریاد های «انکسری» بی دلیل نیست
      در اوج درد تکیه گه آخرم شکست

      از ناله های «یا ولدی» در کنار تو
      معلوم شد که باز دل مادرم شکست

      درد مرا فقط پدرم درک می کند
      دیدم چگونه بال و پر جعفرم شکست

      ساق عمود در سر تو گیر کرده است
      نعره زنم که وای سر حیدرم شکست

      تو در میان علقمه از پا نشستی و
      در بین خیمه ها سپر خواهرم شکست

      وقتی عمود خیمه کشیدم سکینه گفت:
      دیدی غرور ساقی آب آورم شکست

      آن شب که سوخته ها همه دور زینب اند
      گوید عمو کجاست ببیند سرم شکست

      وقتی شتاب سیلی و مرکب یکی شدند
      هر جفت گوشواره، زیر معجرم شکست

      قاسم نعمتی